Projekt
Ustawa z dnia …….
o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary[1]), [2])
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. 1. Ustawa określa zasady odpowiedzialności podmiotów zbiorowych:
1) za czyn zabroniony pod groźbą kary jako przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
2) w związku z osiągnięciem korzyści majątkowej z czynu zabronionego pod groźbą kary jako przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
3) związanej z działaniami wobec osób sygnalizujących nieprawidłowości.
2. Ustawa określa również zasady i tryb postępowania wobec podmiotów zbiorowych oraz kary i środki orzekane wobec nich.
Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) podmiot zbiorowy – osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną, w tym również spółkę handlową z udziałem Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub związku takich jednostek, spółkę kapitałową w organizacji, podmiot w stanie likwidacji oraz przedsiębiorcę niebędącego osobą fizyczną, z wyłączeniem Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego i ich związków;
2) czyn zabroniony – czyn zabroniony przez ustawę pod groźbą kary jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub jako przestępstwo skarbowe, z wyłączeniem czynów popełnionych przez opublikowanie materiału prasowego oraz innych naruszeń prawa związanych z przekazywaniem myśli ludzkiej, do których stosuje się przepisy o odpowiedzialności prawnej i postępowaniu w sprawach prasowych określone w ustawie z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 1914).
Art. 3. 1. Ustawę stosuje się do podmiotu zbiorowego mającego siedzibę lub prowadzącego działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Ustawę stosuje się również do podmiotu zbiorowego mającego siedzibę lub prowadzącego działalność za granicą, jeżeli czyn zabroniony będący podstawą odpowiedzialności został popełniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub skutek stanowiący jego znamię wystąpił na jej terytorium, lub czyn był skierowany przeciwko jej interesom lub interesom obywatela polskiego, polskiej osoby prawnej lub polskiej jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej.
Art. 4. Odpowiedzialność albo brak odpowiedzialności podmiotu zbiorowego na zasadach określonych w ustawie nie wyłącza odpowiedzialności cywilnej za wyrządzoną szkodę, odpowiedzialności administracyjnej ani indywidualnej odpowiedzialności karnej sprawcy czynu zabronionego.
Rozdział 2
Odpowiedzialność podmiotów zbiorowych za czyn zabroniony
Art. 5. 1. Podmiot zbiorowy odpowiada za czyn zabroniony, którego znamiona zostały wyczerpane przez działanie lub zaniechanie pozostające bezpośrednio w związku z prowadzoną przez ten podmiot działalnością.
2. Warunkiem odpowiedzialności na podstawie ust. 1 jest wyczerpanie znamion czynu zabronionego wskutek:
1) działania lub zaniechania organu;
2) umyślnego działania lub zaniechania członka organu.
Art. 6. 1. Podmiot zbiorowy odpowiada również za czyn zabroniony, pozostający bezpośrednio w związku z prowadzoną przez ten podmiot działalnością, jeżeli został popełniony przez:
1) osobę fizyczną uprawnioną do jego reprezentowania, podejmowania w jego imieniu decyzji lub sprawowania nadzoru, w związku z jej działaniem w interesie lub na rzecz tego podmiotu;
2) osobę fizyczną dopuszczoną do działania przez jego organ, członka jego organu lub osobę, o której mowa w pkt 1, wskutek nadużycia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków;
3) osobę przez niego zatrudnioną, w związku ze świadczeniem pracy na jego rzecz.
2. Podmiot zbiorowy odpowiada za czyn zabroniony, z którego chociażby pośrednio osiągnął korzyść majątkową, popełniony przez:
1) podwykonawcę albo innego przedsiębiorcę będącego osobą fizyczną, jeżeli jego czyn zabroniony pozostawał w związku z wykonywaniem umowy zawartej z podmiotem zbiorowym,
2) pracownika albo osobę upoważnioną do działania w interesie lub na rzecz przedsiębiorcy niebędącego osobą fizyczną, jeżeli jego czyn pozostawał w związku z wykonywaniem umowy zawartej przez tego przedsiębiorcę z podmiotem zbiorowym
– jeżeli organ, członek organu lub osoba, o której mowa w ust. 1, wiedziała lub przy zachowaniu ostrożności wymaganej w danych okolicznościach mogła się dowiedzieć, że osoby określone w pkt 1 i 2 będą usiłowały popełnić lub popełniły czyn zabroniony lub że u przedsiębiorcy, o którym mowa w pkt 2, występują nieprawidłowości określone w ust. 4.
3. Warunkiem odpowiedzialności na podstawie ust. 1 i 2 jest wyczerpanie znamion czynu zabronionego w następstwie:
1) co najmniej braku należytej staranności w wyborze osoby, o której mowa w ust. 1 lub 2, lub osoby, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2, albo w nadzorze nad nimi ze strony podmiotu zbiorowego;
2) takiej nieprawidłowości w organizacji działalności podmiotu zbiorowego, która ułatwiła lub umożliwiła popełnienie czynu zabronionego, chociaż inna organizacja działalności mogła zapobiec popełnieniu tego czynu.
4. Nieprawidłowość, o której mowa w ust. 3 pkt 2, polega w szczególności na tym, że:
1) nie zostały określone zasady postępowania na wypadek zagrożenia popełnienia czynu zabronionego lub skutków niezachowania reguł ostrożności, określenie tych zasad nie dotyczy podmiotu, który jest mikroprzedsiębiorcą w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212);
2) nie został określony zakres odpowiedzialności organów podmiotu zbiorowego, innych jego komórek organizacyjnych, jego pracowników lub osób uprawnionych do działania w jego imieniu lub interesie, określenie tego zakresu nie dotyczy podmiotu, który jest mikroprzedsiębiorcą w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców;
3) nie została określona osoba lub komórka organizacyjna, nadzorująca przestrzeganie przepisów i zasad regulujących działalność podmiotu, który jest co najmniej średnim przedsiębiorcą w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców;
4) organ podmiotu zbiorowego lub osoba fizyczna uprawniona do jego reprezentowania, podejmowania w jego imieniu decyzji lub sprawowania nadzoru, w związku z jej działaniem w interesie lub na rzecz tego podmiotu, wiedział o nieprawidłowości w organizacji, która ułatwiła lub umożliwiła popełnienie czynu zabronionego.
5. Dokonując oceny nieprawidłowości, o której mowa w ust. 3 pkt 2, bierze się pod uwagę rozmiar i przedmiot działalności podmiotu zbiorowego.
6. Podmiot zbiorowy nie odpowiada za nieprawidłowość, o której mowa w ust. 3 pkt 2, jeżeli wykaże, że wszystkie organy i osoby uprawnione do działania w jego imieniu lub interesie zachowały należytą staranność wymaganą w danych okolicznościach w organizacji działalności tego podmiotu oraz w nadzorze nad tą działalnością.
Art. 7. Podmiot zbiorowy podlega odpowiedzialności za czyn zabroniony na zasadach określonych w art. 5 i art. 6 również, gdy:
1) zachodzi okoliczność wyłączająca odpowiedzialność karną sprawcy czynu zabronionego, w razie śmierci sprawcy, umorzenia postępowania z powodu niewykrycia sprawcy, a także w przypadku zawieszenia postępowania w sprawie, w której nie można ująć oskarżonego lub oskarżony nie może brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby;
2) czyn zabroniony został popełniony przez działanie lub zaniechanie wielu organów, ich członków lub osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 lub 2;
3) skład osobowy organu uległ zmianie od chwili popełnienia czynu zabronionego;
4) nie ustalono tożsamości osób wskazanych w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 lub 2 lub osoby, która dopuściła sprawcę do działania.
Art. 8. W zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą do zasad odpowiedzialności podmiotu zbiorowego za czyn zabroniony stosuje się przepisy części ogólnej ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 i 2077), zwanej dalej „Kodeks karny”.
Rozdział 3
Odpowiedzialność finansowa i odszkodowawcza podmiotów zbiorowych
Art. 9. 1. W razie popełnienia czynu zabronionego, za który podmiot zbiorowy nie ponosi odpowiedzialności, o której mowa w rozdziale 2, a z którego została osiągnięta przez ten podmiot, chociażby pośrednio, korzyść majątkowa o wartości przekraczającej 500 000 zł, sąd może orzec przepadek składników lub praw majątkowych podmiotu zbiorowego w całości lub w części albo ich równowartości, jeżeli podmiot zbiorowy w całości lub w znacznej części służył lub był przeznaczony do popełnienia tego czynu zabronionego lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści.
2. Przepadku, o którym mowa w ust. 1, nie orzeka się, jeżeli:
1) wszystkie obowiązane organy i osoby uprawnione do działania w imieniu lub w interesie tego podmiotu lub osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 lub ust. 2, zachowały należytą staranność wymaganą w danych okolicznościach w organizacji tego podmiotu oraz nadzorze nad jego działalnością;
2) byłoby to niewspółmierne do rodzaju i stopnia naruszenia reguł ostrożności, które poprzedziły popełnienie czynu zabronionego przez organ podmiotu zbiorowego lub przez organ lub osobę, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2;
3) byłoby to niewspółmiernie dolegliwe wobec osoby, której przysługują prawa majątkowe do podmiotu zbiorowego, w szczególności gdy osoba ta zachowała należytą staranność wymaganą w danych okolicznościach w nadzorze nad działalnością tego podmiotu;
4) szkoda wyrządzona przestępstwem lub wartość osiągniętej korzyści nie jest znaczna wobec rozmiaru działalności podmiotu zbiorowego.
3. Odstępując od orzeczenia przepadku na podstawie ust. 2 pkt 2 lub 3, sąd może orzec nawiązkę na rzecz Skarbu Państwa w wysokości, o której mowa w art. 25 ust. 4.
Art. 10. 1. W razie popełnienia czynu zabronionego, za który podmiot zbiorowy nie ponosi odpowiedzialności, o której mowa w rozdziale 2, a z którego osiągnął, choćby pośrednio, korzyść majątkową, sąd na wniosek prokuratora, a w postępowaniu sądowym również z urzędu, może zobowiązać ten podmiot zbiorowy do zwrotu uzyskanej korzyści majątkowej lub jej równowartości w całości lub w części na rzecz Skarbu Państwa, pokrzywdzonego lub innej uprawnionej osoby, jeżeli członek organu podmiotu lub osoba, o której mowa w art. 6 ust. 1, wiedział o popełnieniu czynu zabronionego lub z łatwością mogli się dowiedzieć.
2. Prawomocne orzeczenie zobowiązujące do zwrotu uzyskanej korzyści majątkowej lub jej równowartości oraz przepadek lub nawiązka, o których mowa w art. 9, nie są wpisywane do Krajowego Rejestru Karnego.
Rozdział 4
Odpowiedzialność podmiotu zbiorowego związana z działaniami wobec osób sygnalizujących nieprawidłowości
Art. 11. 1. Organy podmiotu zbiorowego, a w szczególności wyznaczony organ podmiotu zbiorowego nadzorujący przestrzeganie zasad i przepisów regulujących działalność podmiotu, lub osoby sprawujące nadzór wewnętrzny podejmują czynności, w ramach przysługujących im uprawnień, mające na celu wyjaśnienie zgłaszanych przez pracownika podmiotu zbiorowego, członka organu, osobę działającą w imieniu lub w interesie podmiotu zbiorowego na podstawie czynności prawnej informacji świadczących o:
1) podejrzeniu przygotowania, usiłowania lub popełnienia czynu zabronionego;
2) niedopełnieniu obowiązków lub nadużyciu uprawnień przez organy podmiotu zbiorowego lub osoby, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 lub 2;
3) niezachowaniu należytej staranności wymaganej w danych okolicznościach w działaniach organów podmiotu zbiorowego lub osób, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 lub 2;
4) nieprawidłowościach w organizacji działalności podmiotu zbiorowego, które mogłyby prowadzić do popełnienia czynu zabronionego.
2. Organy podmiotu zbiorowego, a w szczególności wyznaczony organ podmiotu zbiorowego nadzorujący przestrzeganie zasad i przepisów regulujących działalność podmiotu, lub osoby sprawujące nadzór wewnętrzny, po otrzymaniu zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, mogą w celu zapobiegania popełnienia czynu zabronionego zbierać i przetwarzać dane osobowe osób, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1, nawet bez ich zgody. Przepisu art. 14 ust. 2 lit. f rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1) nie stosuje się.
3. Organy podmiotu zbiorowego, a w szczególności wyznaczony organ podmiotu zbiorowego nadzorujący przestrzeganie zasad i przepisów regulujących działalność podmiotu, lub osoby sprawujące nadzór wewnętrzny dążą do zapewnia pracownikom, którzy zgłaszają informacje, o których mowa w ust. 1, ochronę co najmniej przed działaniami o charakterze represyjnym, dyskryminacją lub innymi rodzajami niesprawiedliwego traktowania.
Art. 12. 1. Jeżeli organy podmiotu zbiorowego, a w szczególności wyznaczony organ podmiotu zbiorowego nadzorujący przestrzeganie zasad i przepisów regulujących działalność podmiotu, lub osoby sprawujące nadzór wewnętrzny nie przeprowadziły postępowania wyjaśniającego lub nie usunęły stwierdzonych w ramach tego postępowania nieprawidłowości lub naruszeń, które ułatwiły lub umożliwiły popełnienie czynu zabronionego, sąd, uznając podmiot zbiorowy za odpowiedzialny za czyn zabroniony, może wymierzyć karę pieniężną, o której mowa w art. 15 pkt 1, do górnej granicy zwiększonej dwukrotnie.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli czyn zabroniony, za który podmiot zbiorowy ponosi odpowiedzialność, został popełniony pomimo usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości lub naruszeń, o których mowa w tym ustępie.
Art. 13. 1. Jeżeli w związku ze zgłoszonymi informacjami, o których mowa w art. 11, doszło do naruszenia uprawnień pracowniczych wobec osoby zgłaszającej informacje lub do zakończenia stosunku pracy lub umowy wzajemnej z tą osobą, sąd na wniosek osoby, która zgłosiła te informacje, może orzec:
1) przywrócenie jej do pracy,
2) odszkodowanie
– jeżeli zgłoszone informacje były zasadne i mogły doprowadzić do zapobiegnięcia czynowi zabronionemu lub szybszego wykrycia czynu zabronionego.
2. Sąd nie stosuje ust. 1, jeżeli osoba zgłaszająca informacje, o których mowa w art. 11, była sprawcą czynu zabronionego, pozostającego w związku z działalnością podmiotu zbiorowego, chyba że ujawniła podmiotowi zbiorowemu i organowi ścigania wszystkie istotne okoliczności tego czynu.
3. Jeżeli sąd orzeka odszkodowanie w związku z naruszeniem uprawnień pracowniczych lub zakończeniem stosunku pracy, jego wysokość ustala się w sposób określony w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, z późn. zm.[3])). W uzasadnionych wypadkach sąd może orzec odszkodowanie za cały okres pozostawania bez pracy przez osobę zgłaszającą informację.
Rozdział 5
Kary i środki orzekane wobec podmiotów zbiorowych
Art. 14. Stwierdzając odpowiedzialność podmiotu zbiorowego za czyn zabroniony, sąd orzeka wobec tego podmiotu karę określoną w art. 15 lub jeden lub więcej środków określonych w art. 16.
Art. 15. Karami orzekanymi wobec podmiotu zbiorowego są:
1) kara pieniężna;
2) rozwiązanie podmiotu zbiorowego.
Art. 16. Środkami orzekanymi wobec podmiotu zbiorowego są:
1) przepadek mienia lub korzyści majątkowych albo ich równowartości;
2) zakaz promocji lub reklamy prowadzonej działalności, wytwarzanych lub sprzedawanych wyrobów, świadczonych usług lub udzielanych świadczeń;
3) zakaz prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju;
4) zakaz korzystania z dotacji, subwencji lub innych form wsparcia finansowego ze środków publicznych;
5) zakaz korzystania z pomocy organizacji międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest członkiem;
6) zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne;
7) obowiązek zwrotu na rzecz Skarbu Państwa równowartości wsparcia finansowego środkami publicznymi, otrzymanego od chwili popełnienia czynu zabronionego do chwili wydania orzeczenia w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego;
8) podanie wyroku do publicznej wiadomości;
9) obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
10) nawiązka;
11) stałe albo czasowe zamknięcie oddziału podmiotu zbiorowego.
Art. 17. 1. Karę pieniężną orzeka się w wysokości od 30 000 zł do 30 000 000 zł.
2. Jeżeli cele kary, a w szczególności wzgląd na zapewnienie funkcjonowania podmiotu zbiorowego w sposób zgodny z zasadami należytej staranności zostaną spełnione, sąd zamiast kary może orzec środek albo środki, o których mowa w art. 16.
Art. 18. 1. Sąd może orzec karę rozwiązania podmiotu zbiorowego, jeżeli podmiot zbiorowy, ponoszący odpowiedzialność na podstawie art. 5, w całości lub w znacznej części służył do popełnienia czynu zabronionego zagrożonego karą pozbawienia wolności nie niższą niż 5 lat, a jego dalsze funkcjonowanie zagraża bezpieczeństwu obrotu gospodarczego lub gdy uprzednio orzeczono wobec niego karę pieniężną, a orzeczenie innej kary nie jest wystarczające do osiągnięcia jej celów, w szczególności nie zapewni przestrzegania przez podmiot zbiorowy zasad należytej staranności. Sąd orzeka równocześnie o przeniesieniu własności składników lub praw majątkowych podmiotu zbiorowego na rzecz Skarbu Państwa, chyba że podlegają one zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi.
2. Kary rozwiązania podmiotu zbiorowego nie stosuje się, jeżeli do zapewnienia przestrzegania zasad należytej staranności wystarczająca jest kara pieniężna lub środek, o którym mowa w art. 16.
Art. 19. 1. Przepadek mienia lub korzyści majątkowych albo ich równowartości orzeka się, jeżeli:
1) mienie lub korzyść pochodzą, chociażby pośrednio, z czynu zabronionego;
2) mienie służyło lub było przeznaczone do popełnienia czynu zabronionego.
2. Przepadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie orzeka się, jeżeli mienie lub korzyść majątkowa albo ich równowartość podlegają zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi lub byłoby to niewspółmierne do wagi czynu zabronionego.
Art. 20. Zakaz promocji lub reklamy prowadzonej działalności, wytwarzanych lub sprzedawanych wyrobów, świadczonych usług lub udzielanych świadczeń oraz zakaz prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju można orzec w razie stwierdzenia popełnienia czynu zabronionego w związku z tą działalnością, wytwarzaniem lub sprzedawaniem wyrobów, świadczeniem usług lub udzielaniem świadczeń, jeżeli dalsze jej prowadzenie, ich wytwarzanie, oferowanie, sprzedaż, świadczenie lub udzielanie może zagrażać popełnieniem kolejnego czynu zabronionego lub narażać mienie lub zdrowie innych osób, zagrażać bezpieczeństwu obrotu gospodarczego lub powodować szkody w środowisku naturalnym.
Art. 21. 1. Zakazy, o których mowa w art. 16 pkt 4–6, lub obowiązek, o którym mowa w art. 16 pkt 7, można orzec, jeżeli popełniono czyn zabroniony przez ustawę jako przestępstwo skarbowe, przestępstwo przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego, wymiarowi sprawiedliwości, wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, przestępstwo terrorystyczne lub gdy czyn zabroniony miał związek z nadużyciem zaufania lub wprowadzeniem innej osoby w błąd, lub gdy organizacja podmiotu zbiorowego lub sposób prowadzenia działalności nie daje rękojmi prawidłowego stosowania zakazów, o których mowa w art. 16 pkt 4–6.
2. Sąd może również orzec jeden lub więcej zakazów, o których mowa w art. 16
pkt 4–6, lub obowiązek, o którym mowa w art. 16 pkt 7, jeżeli przemawia za tym społeczne oddziaływanie zakazu lub obowiązku oraz rodzaj i rozmiar negatywnych skutków popełnionego czynu zabronionego.
3. Sąd orzeka jeden lub więcej zakazów, o których mowa w art. 16 pkt 4–6, lub obowiązek, o którym mowa w art. 16 pkt 7, jeżeli popełniono czyn zabroniony przez ustawę jako przestępstwo skarbowe, przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu wewnętrznemu lub zewnętrznemu Rzeczypospolitej Polskiej, przestępstwo wyłudzenia poświadczenia nieprawdy od funkcjonariusza publicznego lub innej osoby uprawnionej do wystawienia dokumentu lub jeżeli czyn zabroniony lub działalność podmiotu jest skierowana przeciwko istotnym polskim interesom gospodarczym lub dobremu imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, przeciwko polskim urzędom lub funkcjonariuszom publicznym, chyba że przeciwko orzeczeniu zakazu lub obowiązku przemawiają szczególne względy, a ponadto podmiot zbiorowy wykaże, że po popełnieniu czynu naprawił szkodę wyrządzoną przestępstwem lub przestępstwem skarbowym, zadośćuczynił pieniężnie za doznaną krzywdę, złożył wyczerpujące wyjaśnienie stanu faktycznego oraz podjął współpracę z organami ścigania, a także podjął środki techniczne, organizacyjne i kadrowe, które są odpowiednie dla zapobiegania dalszym przestępstwom lub przestępstwom skarbowym lub nieprawidłowemu postępowaniu podmiotu zbiorowego.
4. Sąd orzeka zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne, jeżeli popełniono czyn zabroniony przez ustawę jako przestępstwo:
1) o którym mowa w art. 165a, art. 181–188, art. 189a, art. 218 § 1a–3, art. 218a–221, art. 228–230a, art. 250a, art. 258, art. 270–296a lub art. 297–309 Kodeksu karnego,
2) o charakterze terrorystycznym, o którym mowa w art. 115 § 20 Kodeksu karnego,
3) o którym mowa w art. 46 lub art. 48 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2018 r. poz. 1263 i 1669),
4) o którym mowa w art. 9 lub art. 10 ustawy z dnia 15 czerwca 2012 r. o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 769)
– chyba że podmiot zbiorowy wykaże, że po popełnieniu czynu zabronionego naprawił szkodę wyrządzoną przestępstwem lub przestępstwem skarbowym, zadośćuczynił pieniężnie za doznaną krzywdę, złożył wyczerpujące wyjaśnienie stanu faktycznego oraz podjął współpracę z organami ścigania, a także podjął środki techniczne, organizacyjne i kadrowe, które są odpowiednie dla zapobieżenia dalszym przestępstwom lub przestępstwom skarbowym lub nieprawidłowej działalności podmiotu zbiorowego.
Art. 22. 1. Zakazy, o których mowa w art. 16 pkt 2–6, orzeka się w latach lub miesiącach, od 6 miesięcy do lat 10.
2. Sąd może po upływie połowy okresu wykonywania środka, o którym mowa w art. 16 pkt 2–6, uznać go za wykonany, jeżeli podmiot zbiorowy wprowadził procedury zapewniające zgodność działalności tego podmiotu z prawem i ocenę ryzyka popełnienia czynu zabronionego w związku z prowadzoną przez ten podmiot działalnością, a działalność podmiotu zbiorowego w okresie wykonywania tego środka uzasadnia przekonanie, że prowadzenie działalności przez ten podmiot nie zagraża ponownym popełnieniem czynu zabronionego.
Art. 23. Sąd może orzec podanie wyroku do publicznej wiadomości, na koszt podmiotu zbiorowego, w określony sposób, jeżeli uzna to za celowe, w szczególności ze względu na społeczne oddziaływanie orzeczenia, o ile nie narusza to interesu pokrzywdzonego.
Art. 24. Sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia w całości albo w części szkody wyrządzonej czynem zabronionym lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.
Art. 25. 1. Sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, jeżeli niemożliwe lub znacznie utrudnione jest ustalenie wysokości odszkodowania lub zadośćuczynienia.
2. Nawiązkę, o której mowa w ust. 1, można orzec na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, jeżeli nie można ustalić osoby pokrzywdzonego.
3. Sąd może orzec nawiązkę na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, o którym mowa w art. 400 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2018 r. poz. 799, z późn. zm.[4])), jeżeli popełniono czyn zabroniony przez tę ustawę jako przestępstwo przeciwko środowisku.
4. Nawiązkę orzeka się w wysokości do 5 000 000 zł, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Art. 26. Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie art. 24 lub nawiązki na podstawie art. 25 nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego.
Art. 27. Sąd może orzec stałe albo czasowe zamknięcie oddziału podmiotu zbiorowego, który został użyty w całości albo w znacznej części do popełnienia czynu zabronionego. Okres czasowego zamknięcia oddziału podmiotu zbiorowego orzeka się w latach, od roku do lat 5.
Art. 28. 1. Orzekając kary, o których mowa w art. 15, lub środki, o których mowa w art. 16, sąd uwzględnia w szczególności wagę nieprawidłowości w zachowaniu reguł należytej staranności działania, niezachowanych reguł ostrożności, rozmiary korzyści uzyskanej lub możliwej do uzyskania przez podmiot zbiorowy, jego sytuację majątkową, społeczne następstwa ukarania, wpływ ukarania na dalsze funkcjonowanie podmiotu zbiorowego, działania podjęte w ramach podmiotu zbiorowego po popełnieniu czynu zabronionego mające na celu w szczególności wykrycie i ukaranie sprawców, naprawienie szkody oraz zwrot uzyskanej korzyści.
2. Orzekając karę pieniężną lub przepadek, sąd uwzględnia prawomocne orzeczenie o nałożeniu na podmiot zbiorowy odpowiedzialności posiłkowej za karę grzywny lub za środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów orzeczone wobec osoby, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 pkt 1, za przestępstwo skarbowe oraz wykonaną ostateczną i prawomocną decyzję o nałożeniu na podmiot zbiorowy administracyjnej kary pieniężnej, o której mowa w art. 189b ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096), jeżeli dotyczy ona tego samego zachowania co czyn zabroniony stanowiący podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
3. Orzekając przepadek korzyści majątkowej lub jej równowartości, sąd uwzględnia prawomocne orzeczenie wydane na podstawie art. 24 § 5 ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2018 r. poz. 1958, 2192, 2193, 2227 i 2354), zwanej dalej „Kodeks karny skarbowy”, nakładające na podmiot zbiorowy obowiązek zwrotu korzyści majątkowej osiągniętej w wyniku przestępstwa osoby, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 pkt 1.
4. Orzekając środki, o których mowa w art. 16, sąd uwzględnia środki kompensacyjne orzeczone wobec sprawcy czynu stanowiącego podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego oraz środki orzeczone na podstawie art. 44a Kodeksu karnego, art. 91a ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1987 i 2399), zwanej dalej „Kodeks postępowania karnego”, oraz orzeczenie nakazujące zapłatę odszkodowania wydane na podstawie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, z późn. zm.[5])), zwanej dalej „Kodeks postępowania cywilnego”.
Rozdział 6
Połączenie, podział lub przekształcenie podmiotu zbiorowego
Art. 29. W przypadku połączenia, podziału lub przekształcenia podmiotu zbiorowego odpowiedzialność przewidzianą przez niniejszą ustawę za czyn zabroniony popełniony przed dniem połączenia, podziału lub przekształcenia ponosi podmiot zbiorowy ustalony zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału.
Art. 30. W przypadku połączenia podmiotów zbiorowych odpowiedzialność za czyn zabroniony popełniony przed dniem połączenia ponosi podmiot zbiorowy wstępujący w wyniku połączenia w prawa i obowiązki podmiotu zbiorowego podlegającemu połączeniu.
Art. 31. 1. W przypadku podziału podmiotu zbiorowego odpowiedzialność za czyn popełniony przed dniem podziału ponoszą wszystkie podmioty zbiorowe, które przejęły chociażby część praw i obowiązków podmiotu dzielonego.
2. Podmioty, o których mowa w ust. 1, są solidarnie zobowiązane do zapłaty kary pieniężnej lub nawiązki za czyn popełniony przed dniem dokonania połączenia lub podziału. Obowiązek ten jest ograniczony do wielkości majątku przeniesionego, według stanu z chwili przeniesienia, a według cen z chwili orzekania, z uwzględnieniem konieczności uregulowania zobowiązań związanych z przeniesionym majątkiem.
Art. 32. W przypadku przekształcenia podmiotu zbiorowego odpowiedzialność za czyn popełniony przed dniem przekształcenia ponosi podmiot zbiorowy powstały w wyniku przekształcenia.
Art. 33. W przypadku przeniesienia własności przedsiębiorstwa podmiotu zbiorowego lub większości jego składników pod tytułem darmym lub za cenę rażąco odbiegającą od wartości rynkowej przedsiębiorstwa lub jego składników nabywca przedsiębiorstwa lub większości jego składników jest solidarnie zobowiązany z podmiotem zbiorowym do zapłaty kary pieniężnej lub nawiązki za czyn popełniony przed dniem dokonania przeniesienia własności.
Art. 34. Odpowiedzialności, o której mowa w art. 30, art. 31 ust. 1 oraz art. 33, nie ponosi podmiot zbiorowy lub nabywca własności przedsiębiorstwa lub większości jego składników, jeżeli organy i osoby uprawnione do działania w imieniu lub w interesie tego podmiotu lub nabywcy oraz osoby, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1, wykażą, że nie posiadały wiedzy o czynie zabronionym będącym podstawą odpowiedzialności i przy zachowaniu należytej staranności nie mogły takiej wiedzy uzyskać, a podmiot zbiorowy nie powstał w celu wykonania połączenia albo podziału.
Rozdział 7
Postępowanie w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego
Oddział 1
Zasady ogólne
Art. 35. 1. Postępowanie w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego za czyn zabroniony prowadzi się, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zabronionego stanowiącego podstawę tej odpowiedzialności oraz przemawia za tym interes społeczny.
2. Przy ocenie interesu społecznego bierze się pod uwagę stopień szkodliwości czynu zabronionego, wysokość osiągniętych przez podmiot zbiorowy korzyści, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia w ramach organizacji podmiotu zbiorowego, a także konieczność rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym terminie.
3. Oceny interesu społecznego dokonuje wyłącznie prokurator, podejmując decyzję w przedmiocie zainicjowania postepowania, przedstawienia zarzutów podmiotowi zbiorowemu oraz sposobu zakończenia postępowania.
Art. 36. 1. Postępowania nie wszczyna się, a wszczęte umarza, jeżeli:
1) podmiot zbiorowy ma siedzibę za granicą i brak jest możliwości prowadzenia wobec niego postępowania albo skutecznego nałożenia kary lub środka;
2) podmiot zbiorowy nie istnieje lub uległ rozwiązaniu, a zastosowania nie mają przepisy rozdziału 6;
3) grożące podmiotowi zbiorowemu kara lub środek są niewspółmiernie surowe wobec wagi popełnionego czynu zabronionego, rozmiaru osiągniętej korzyści albo rodzaju i stopnia zawinienia przez organ lub osobę, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1;
4) czyn zabroniony został popełniony w związku z korzystaniem z wolności wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji albo z wolności sumienia i religii lub w związku z przekroczeniem granic korzystania z tych wolności.
2. Na postanowienie o odmowie wszczęcia lub postanowienie o umorzeniu postępowania przysługuje osobom i podmiotom wymienionym w art. 306 Kodeksu postępowania karnego zażalenie do prokuratora nadrzędnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.
Art. 37. 1. Postępowanie w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego za czyn zabroniony może toczyć się odrębnie albo łącznie z postępowaniem karnym dotyczącym popełnienia czynu zabronionego przez osobę, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1.
2. Postępowanie prowadzi się w formie śledztwa lub dochodzenia, zależnie od formy, w jakiej prowadzono postępowanie o czyn stanowiący podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
Art. 38. 1. Postępowanie prowadzi się z urzędu lub na wniosek.
2. Nie przychylając się do wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego, prokurator wydaje postanowienie o nieuwzględnieniu wniosku. Na postanowienie to zażalenie nie przysługuje.
3. Jeżeli postępowanie ma być prowadzone łącznie z postępowaniem o czyn stanowiący podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego, wydaje się postanowienie o łącznym prowadzeniu tych postępowań. Jeżeli postępowanie ma być prowadzone odrębnie, wydaje się postanowienie o wszczęciu postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
4. Odpis postanowienia, o którym mowa w ust. 2 i 3, doręcza się osobie lub instytucji, która złożyła wniosek o wszczęcie postępowania.
Art. 39. 1. Po zakończeniu postępowania przygotowawczego, zależnie od wyniku poczynionych ustaleń i oceny interesu społecznego, prokurator:
1) kieruje akt oskarżenia przeciwko podmiotowi zbiorowemu;
2) kieruje wniosek retrybucyjny, zwracając się o orzeczenie zwrotu korzyści lub przepadku wobec podmiotu zbiorowego;
3) umarza postępowanie karne w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego albo przeciwko podmiotowi zbiorowemu.
2. Akt oskarżenia i postanowienie o umorzeniu postępowania karnego powinny zawierać uzasadnienie, w którym należy wskazać istnienie albo brak przesłanek odpowiedzialności, przewidzianych w art. 5 lub art. 6, oraz związek tych przesłanek z czynem zabronionym albo brak takiego związku.
3. Wniosek retrybucyjny powinien zawierać uzasadnienie, w którym należy wskazać istnienie przesłanek odpowiedzialności finansowej lub odszkodowawczej, przewidzianych w art. 9 lub art. 10.
Art. 40. 1. Sądem właściwym do postępowań prowadzonych na podstawie niniejszej ustawy jest sąd właściwy w przedmiocie odpowiedzialności karnej osób, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 i 2, dotyczącej popełnienia czynu zabronionego stanowiącego podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
2. Jeżeli postępowanie karne przeciwko osobie, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 i 2, nie toczy się, do określenia właściwości sądu stosuje się odpowiednio
art. 24–39 Kodeksu postępowania karnego w odniesieniu do czynu zabronionego stanowiącego podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
Art. 41. 1. W zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do postępowania karnego w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, z tym że:
1) do podmiotu zbiorowego nie stosuje się przepisów, z których treści lub celu wynika, że odnoszą się wyłącznie do osoby fizycznej;
2) nie stosuje się przepisów dotyczących uprawnień i obowiązków pokrzywdzonego;
3) nie stosuje się przepisów art. 10–13, art. 17 § 1 pkt 4–6 i pkt 8–10, art. 18, art. 21, art. 23, art. 23a, art. 55, art. 59–61, art. 175, art. 176, art. 300, art. 303–305, art. 306 § 1, art. 313 § 1, art. 324, art. 374 § 1a, art. 414, a także przepisów rozdziału 54a, rozdziału 55 oraz rozdziałów 57–60.
2. Prawomocne orzeczenie stwierdzające, że nie popełniono czynu zabronionego stanowiącego podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego lub że czyn ten nie zawierał znamion przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, stanowi podstawę do wznowienia postępowania przeciwko podmiotowi zbiorowemu, który prawomocnym wyrokiem sądu został uznany za odpowiedzialny za ten czyn lub który na mocy prawomocnego postanowienia sądu poniósł odpowiedzialność finansową lub odszkodowawczą.
3. Do wykonania orzeczeń wydanych na podstawie niniejszej ustawy stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 2018 r. poz. 652, 1010, 1387 i 2432). Wykonanie kary rozwiązania podmiotu zbiorowego w zakresie orzeczonego równocześnie przeniesienia własności składników lub praw majątkowych podmiotu zbiorowego na rzecz Skarbu Państwa prowadzi naczelnik urzędu skarbowego według przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Odpowiedzialność Skarbu Państwa jest ograniczona wyłącznie do wysokości składników mienia podmiotu zbiorowego przejętych nieodpłatnie przez Skarb Państwa.
4. Stosunki pracy, których stroną jest podmiot zbiorowy, wygasają z mocy prawa z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia o rozwiązaniu podmiotu zbiorowego.
5. Osobie, której stosunek pracy wygasł na podstawie ust. 4, przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas odpowiadający przysługującemu jej okresowi wypowiedzenia.
6. Wierzyciel podmiotu zbiorowego może dochodzić zaspokojenia roszczeń przez Skarb Państwa w granicach odpowiedzialności, o której mowa w ust. 3, chyba że sąd, orzekając o odpowiedzialności podmiotu zbiorowego, stwierdził, że to w związku z działaniem lub zaniechaniem tego wierzyciela podmiot zbiorowy ponosi odpowiedzialność.
7. W przypadku niemożności pełnego zaspokojenia roszczeń wynikających ze stosunku pracy, w tym roszczenia, o którym mowa w ust. 5, w związku z ograniczeniem odpowiedzialności Skarbu Państwa, o którym mowa w ust. 3, wierzyciele mogą dochodzić tych roszczeń na zasadach określonych w ustawie z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2018 r. poz. 1433 i 2192). Niemożność zaspokojenia tych roszczeń przez Skarb Państwa jest równoznaczna z niewypłacalnością pracodawcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy, o której mowa w zdaniu pierwszym.
8. Prawomocne orzeczenie o rozwiązaniu podmiotu zbiorowego stanowi podstawę do zarządzenia jego wykreślenia z właściwego rejestru.
Oddział 2
Przebieg postępowania
Art. 42. 1. Jeżeli dowody zgromadzone w toku postępowania w sprawie uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności za czyn zabroniony, oraz jeżeli przemawia za tym interes społeczny, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów podmiotowi zbiorowemu.
2. W postanowieniu o przedstawieniu zarzutów wskazuje się przesłankę odpowiedzialności, o której mowa w art. 5, art. 6 lub art. 7, oraz pozostający w związku z tą przesłanką czyn zabroniony, stanowiący podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
3. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów doręcza się przedstawicielowi i obrońcy podmiotu zbiorowego.
4. Jeżeli podmiot zbiorowy nie zgłosił przedstawiciela, należy przesłuchać osobę uprawnioną do działania w jego imieniu, umożliwiając jej zajęcie stanowiska wobec zarzutu i przedstawienie argumentów na obronę tego podmiotu.
5. Oceny interesu społecznego dokonuje wyłącznie prokurator, wydając postanowienie o przedstawieniu zarzutów podmiotowi zbiorowemu.
Art. 43. 1. Podmiot zbiorowy, w stosunku do którego wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ma obowiązek informować organ prowadzący postępowanie o wszelkiej zmianie siedziby, statutu, umowy regulującej organizację podmiotu zbiorowego, o ustanowieniu lub wygaśnięciu prokury, o czynnościach prawnych, których przedmiotem jest zbycie prowadzonego przez podmiot zbiorowy przedsiębiorstwa lub ustanowienie na nim ograniczonego prawa rzeczowego, o zbyciu akcji lub udziałów w kapitale podmiotu zbiorowego oraz ustanowieniu na nich ograniczonych praw rzeczowych, o obniżeniu kapitału zakładowego, o zamiarze połączenia lub przekształcenia podmiotu lub o zbyciu należącej do niego nieruchomości.
2. Czynności wymienione w ust. 1, dokonane bez poinformowania organu prowadzącego postępowanie nie później niż na 14 dni przed ich dokonaniem, są nieważne.
3. Do postępowania o stwierdzenie nieważności czynności prawnej lub uchwały stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego.
Art. 44. 1. Akt oskarżenia powinien zawierać firmę lub nazwę podmiotu zbiorowego, jego siedzibę oraz imię i nazwisko jego przedstawiciela, o ile został zgłoszony, a także elementy wskazane w art. 332 § 1 pkt 2–5 Kodeksu postępowania karnego.
2. Po zwięzłym przedstawieniu zarzutów sąd przesłuchuje przedstawiciela podmiotu zbiorowego, o ile stawił się na rozprawę. Jeżeli przedstawiciel podmiotu zbiorowego nie jest oskarżonym, sąd przesłuchuje go w charakterze świadka. Przedstawiciel podmiotu zbiorowego może odmówić odpowiedzi na pytania, jeżeli odpowiedź mogłaby narazić jego lub podmiot zbiorowy na odpowiedzialność karną.
3. Jeżeli postępowanie jest prowadzone łącznie z postępowaniem karnym przeciwko sprawcy czynu zabronionego, przedstawiciel i obrońca podmiotu zbiorowego zadają pytania i zabierają głos po zamknięciu przewodu sądowego przed obrońcą oskarżonego i oskarżonym.
Art. 45. Sąd orzeka wyrokiem, uznając podmiot zbiorowy za odpowiedzialny za czyn zabroniony, albo postanowieniem, umarzając postępowanie. Przepisu art. 414 Kodeksu postępowania karnego nie stosuje się.
Oddział 3
Postępowanie w sprawie odpowiedzialności finansowej i odszkodowawczej podmiotu zbiorowego
Art. 46. 1. Jeżeli dowody zgromadzone w trakcie trwającego postępowania karnego lub postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego wskazują, że podmiot zbiorowy nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 5 lub art. 6, lecz spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 9 lub art. 10, prokurator kieruje wniosek retrybucyjny.
2. Odpis wyroku retrybucyjnego doręcza się podmiotowi zbiorowemu, a także pokrzywdzonemu, któremu, zgodnie z wnioskiem, ma być zwrócona osiągnięta przez podmiot zbiorowy korzyść majątkowa lub jej równowartość.
Art. 47. Prokurator może złożyć wniosek retrybucyjny:
1) po zakończeniu postępowania przygotowawczego w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego;
2) w postępowaniu karnym przeciwko osobie, o której mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lub art. 6 ust. 1 i 2;
3) w prowadzonym przed sądem postępowaniu w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego określonej w rozdziale 2, jeżeli wyniki poczynionych ustaleń wskazują, że podmiot nie ponosi tej odpowiedzialności, lecz powinien ponieść odpowiedzialność finansową lub odszkodowawczą;
4) w postępowaniu w sprawie odpowiedzialności innego podmiotu zbiorowego.
Art. 48. 1. O odpowiedzialności finansowej i odszkodowawczej podmiotu zbiorowego sąd orzeka postanowieniem, rozpoznając wniosek retrybucyjny prokuratora, a w postępowaniu sądowym również z urzędu.
2. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje zażalenie.
3. Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu, w którym może wziąć udział prokurator, przedstawiciel podmiotu zbiorowego, obrońca, a za zgodą lub na polecenie sądu również pokrzywdzony.
Oddział 4
Strony, przedstawiciel i obrońca
Art. 49. 1. W postępowaniu przygotowawczym w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego stroną jest wyłącznie ten podmiot.
2. W postępowaniu sądowym w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego stronami są wyłącznie podmiot zbiorowy i prokurator.
Art. 50. 1. Pokrzywdzony może składać wnioski dowodowe również na etapie postępowania sądowego.
2. Pokrzywdzony przed zamknięciem przewodu sądowego może złożyć wniosek o wymierzenie podmiotowi zbiorowemu określonej kary lub o orzeczenie wobec tego podmiotu określonego środka.
3. Pokrzywdzony może zająć stanowisko wobec wniosku retrybucyjnego. Stanowisko składa się na piśmie, chyba że za zgodą sądu pokrzywdzony przedstawi je ustnie na posiedzeniu.
Art. 51. 1. Podmiot zbiorowy może być reprezentowany w postępowaniu przez swojego przedstawiciela.
2. Podmiot zbiorowy zgłasza udział przedstawiciela w formie pisemnej do czasu zamknięcia przewodu sądowego w pierwszej instancji.
3. Podmiot zbiorowy albo jego przedstawiciel może ustanowić dla tego podmiotu obrońcę.
Art. 52. 1. Przedstawicielem podmiotu zbiorowego może być osoba fizyczna uprawniona do jego reprezentowania na mocy ustawy, statutu lub umowy określającej organizację podmiotu zbiorowego.
2. Sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator może odmówić zgody na udział w postępowaniu przedstawicielowi, któremu przedstawiono zarzut popełnienia czynu stanowiącego podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego, jeżeli interesy tego podmiotu pozostają w sprzeczności z interesami tego przedstawiciela lub jeśli może to zakłócić prawidłowy przebieg postępowania prowadzonego na podstawie niniejszej ustawy albo postępowania o czyn stanowiący podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
Art. 53. Jeżeli w organie podmiotu zbiorowego zachodzą braki uniemożliwiające jego reprezentację, brak jest osób uprawnionych do jego reprezentowania lub podmiot zbiorowy nie może być prawidłowo reprezentowany w postępowaniu toczącym się na podstawie niniejszej ustawy w związku z brakiem zgody organu podmiotu zbiorowego na udział w postępowaniu przedstawiciela tego podmiotu, sąd na wniosek prokuratora może ustanowić kuratora dla podmiotu zbiorowego.
Art. 54. 1. Przedstawiciela podmiotu zbiorowego przesłuchuje się w charakterze świadka, chyba że w tym samym postępowaniu jest on podejrzanym.
2. Przedstawiciel podmiotu zbiorowego może odmówić składania zeznań lub odmówić odpowiedzi na pytania, jeżeli odpowiedź mogłaby narazić jego lub podmiot zbiorowy na odpowiedzialność karną albo odpowiedzialność określoną w rozdziale 2.
Art. 55. 1. Do przedstawiciela podmiotu zbiorowego stosuje się odpowiednio przepisy art. 72 i art. 75 Kodeksu postępowania karnego.
2. W postępowaniu sądowym, po zgłoszeniu w nim udziału przedstawiciela podmiotu zbiorowego, podmiotowi temu przysługują uprawnienia określone w art. 156 § 1 i 2–6, art. 167, art. 171 § 2, art. 341 § 1, art. 343 § 5, art. 343a, art. 350 § 2 pkt 2, art. 352, art. 396 § 3, art. 406, art. 422 § 1, art. 423 § 2, art. 425, art. 444, art. 457 § 2 i art. 459 Kodeksu postępowania karnego.
3. W przypadku skorzystania z uprawnienia określonego w art. 171 § 2 lub art. 406 § 1 Kodeksu postępowania karnego przedstawiciel podmiotu zbiorowego może, uwzględniając odpowiednio kolejność wskazaną w art. 370 § 1 oraz w art. 406 § 1 tego Kodeksu, zadawać pytania stronom lub zabrać głos po zamknięciu przewodu sądowego przed wystąpieniem obrońcy oskarżonego.
Oddział 5
Zarząd przymusowy
Art. 56. 1. W celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego, zapobiegnięcia popełnieniu nowego przestępstwa lub przestępstwa skarbowego lub w celu zabezpieczenia wykonania kar, o których mowa w art. 15, lub środków, o których mowa w art. 16, obowiązku zwrotu korzyści lub równowartości korzyści oraz kosztów sądowych, które mogą być orzeczone, można wobec tego podmiotu zastosować zarząd przymusowy.
2. Zarząd przymusowy stosuje się na zasadach określonych w art. 292a Kodeksu postępowania karnego.
3. Zarząd przymusowy w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania orzeka się, jeżeli zachodzi duże prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego w związku z działalnością podmiotu zbiorowego, a jego działalność mogłaby spowodować popełnienie kolejnego czynu zabronionego, wyrządzić szkodę Skarbowi Państwa lub innej osobie lub utrudniałaby prowadzenie postępowania karnego lub postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
4. Zarządu przymusowego, o którym mowa w ust. 3, nie stosuje się, jeżeli jest wystarczający inny środek zapobiegawczy.
5. Zarząd przymusowy w celu zabezpieczenia wykonania orzeczonych wobec podmiotu zbiorowego kar lub środków, o których mowa w art. 15 i art. 16, obowiązku zwrotu korzyści lub równowartości korzyści orzeka się, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie tych orzeczeń będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione.
6. Zarządu przymusowego, o którym mowa w ust. 5, nie stosuje się, jeżeli jest wystarczający inny sposób zabezpieczenia majątkowego.
7. Zarządzając podmiotem zbiorowym zarządca przymusowy zachowuje należytą staranność. Zarządca przymusowy nie może dokonać zmiany podstawowego przedmiotu działalności przedsiębiorstwa podmiotu zbiorowego ani dokonać likwidacji tego przedsiębiorstwa.
Oddział 6
Środki zapobiegawcze
Art. 57. W celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego, zapobiegnięcia popełnieniu nowego przestępstwa lub przestępstwa skarbowego można wobec tego podmiotu zastosować następujące środki zapobiegawcze:
1) zakaz promocji i reklamy;
2) zakaz zawierania umów określonego rodzaju;
3) zakaz prowadzenia określonej działalności;
4) zakaz obciążania, na czas postępowania, bez zgody sądu, swojego majątku lub zbywania bez takiej zgody określonych przez sąd składników majątkowych;
5) zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na czas trwania postępowania;
6) wstrzymanie wypłat dotacji lub subwencji, lub innych form wsparcia finansowego ze środków publicznych;
7) zakaz łączenia się, podziału lub przekształcania się podmiotu zbiorowego.
Art. 58. Środki zapobiegawcze orzeka się, jeżeli zachodzi duże prawdopodobieństwo wyczerpania przez działanie lub zaniechanie organu podmiotu zbiorowego lub członka tego organu lub osobę, o której mowa w art. 6 ust. 1 i 2, w związku z prowadzoną przez ten podmiot działalnością, znamion czynu zabronionego lub jeżeli działalność podmiotu zbiorowego mogłaby spowodować popełnienie kolejnego czynu zabronionego, wyrządzić szkodę Skarbowi Państwa lub innej osobie lub utrudniałaby prowadzenie postępowania karnego lub postępowania w sprawie odpowiedzialności podmiotu zbiorowego.
Art. 59. 1. W postępowaniu przygotowawczym postanowienie o zastosowaniu jednego lub kilku środków zapobiegawczych, o których mowa w art. 57, wydaje prokurator.
2. Postanowienie podlega zatwierdzeniu przez sąd. Sąd może postanowić również o zmianie zastosowanego przez prokuratora środka zapobiegawczego.
3. Po wydaniu postanowienia, o którym mowa w ust. 1, prokurator najpóźniej w terminie 7 dni występuje do sądu o jego zatwierdzenie. W przedmiocie zatwierdzenia lub zmiany środka zapobiegawczego sąd rozstrzyga w terminie 7 dni od dnia przekazania mu postanowienia prokuratora.
4. Z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o odmowie zatwierdzenia postanowienia, o którym mowa w ust. 1, następuje uchylenie środka.
5. W przedmiocie zatwierdzenia postanowienia, o którym mowa w ust. 1, orzeka na wniosek prokuratora w postępowaniu przygotowawczym sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie, a po wniesieniu aktu oskarżenia w przedmiocie tego zatwierdzenia orzeka sąd, przed którym sprawa się toczy.
6. Po wniesieniu aktu oskarżenia postanowienie o zastosowaniu jednego lub kilku środków zapobiegawczych, o których mowa w art. 57, wydaje sąd, przed którym sprawa się toczy.
7. Na postanowienie sądu w przedmiocie zatwierdzenia postanowienia, o którym mowa w ust. 1 i 6, lub postanowienia w przedmiocie zmiany zastosowanego środka zapobiegawczego stronom przysługuje zażalenie.
8. W przypadku zastosowania środka zapobiegawczego, o którym mowa w art. 57 pkt 4, sąd lub prokurator mogą zarządzić sporządzenie przez komornika spisu składników majątku i praw majątkowych podmiotu zbiorowego.
Art. 60. Czynności prawne dokonane wbrew orzeczonym środkom zapobiegawczym są nieważne.
Oddział 7
Zabezpieczenie majątkowe
Art. 61. 1. Zabezpieczenie majątkowe na mieniu podmiotu zbiorowego można ustanowić na poczet:
1) kar i środków, o których mowa w art. 15 i art. 16,
2) obowiązku zwrotu korzyści lub jej równowartości,
3) kosztów sądowych
– jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia w zakresie kar i środków, o których mowa w art. 15 i art. 16, obowiązku zwrotu korzyści lub równowartości korzyści oraz kosztów sądowych będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione.
2. Zabezpieczenie majątkowe stosuje się na zasadach określonych w art. 292 Kodeksu postępowania karnego.
Oddział 8
Zaniechanie ukarania podmiotu zbiorowego i dobrowolne poddanie się odpowiedzialności przez podmiot zbiorowy
Art. 62. 1. Nie podlega odpowiedzialności w związku z czynem zabronionym zagrożonym karą pozbawienia wolności do lat 5 podmiot zbiorowy, który po popełnieniu czynu zabronionego zawiadomił o tym organ powołany do ścigania, ujawniając istotne okoliczności tego czynu, w szczególności osoby lub inne podmioty zbiorowe uczestniczące w jego popełnieniu.
2. Przepis ust. 1 stosuje się tylko wtedy, gdy w terminie wyznaczonym przez uprawniony organ postępowania przygotowawczego naprawiono wyrządzoną szkodę, zwrócono korzyść pochodzącą z czynu zabronionego lub jej równowartość, uprawniony organ wyraził zgodę na przepadek mienia lub korzyści majątkowych, a w razie niemożności złożenia mienia lub korzyści majątkowych – uiszczono ich równowartość pieniężną lub uiszczono w całości wymagalną należność publicznoprawną uszczuploną popełnionym czynem zabronionym.
3. Zawiadomienie powinno być złożone na piśmie albo przekazane ustnie do protokołu.
4. Zawiadomienie jest bezskuteczne, jeżeli zostało złożone:
1) w czasie, kiedy organ ścigania miał już wyraźnie udokumentowaną wiadomość o popełnieniu czynu, o którym mowa w ust. 1;
2) po rozpoczęciu przez uprawniony organ postępowania przygotowawczego czynności służbowej, w szczególności przeszukania, czynności sprawdzającej lub kontroli zmierzającej do ujawnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, chyba że czynność ta nie dostarczyła podstaw do wszczęcia postępowania o ten czyn zabroniony.
5. Przepisu ust. 1 nie stosuje się jeżeli:
1) podmiot w całości lub w znacznej części służył lub był przeznaczony do popełnienia czynu zabronionego lub ukrycia osiągniętej z niego korzyści;
2) czyn zabroniony został popełniony umyślnie przez członków organów podmiotu zbiorowego w celu osiągnięcia przez niego korzyści.
Art. 63. 1. Prokurator może zaniechać przeprowadzenia dalszych czynności i zamiast z aktem oskarżenia wystąpić do sądu z wnioskiem o udzielenie podmiotowi zbiorowemu zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, o ile okoliczności czynu nie budzą wątpliwości, cele postępowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia postępowania w całości, a ponadto podmiot zbiorowy:
1) ujawnił organowi prowadzącemu postępowanie przygotowawcze informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu czynu zabronionego oraz istotne okoliczności dotyczące jego popełnienia;
2) uiścił kwotę stanowiącą równowartość szkody wyrządzonej czynem zabronionym; w uzasadnionych przypadkach, mając na uwadze w szczególności rozmiar szkody oraz rodzaj i stopień naruszonych przez podmiot zbiorowy reguł ostrożności, uiszczona przez ten podmiot kwota może być niższa, nie mniej jednak niż o połowę;
3) uiścił kwotę odpowiadającą co najmniej najniższej karze pieniężnej grożącej za czyn zabroniony, lecz nie większą niż 3 000 000 zł;
4) wyraził zgodę na przepadek mienia lub korzyści majątkowych, a w razie niemożności złożenia mienia lub korzyści majątkowych – uiścił ich równowartość pieniężną;
5) uiścił równowartość kosztów postępowania.
2. Wystąpienie z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, jest niedopuszczalne wobec podmiotu zbiorowego, w stosunku do którego uprzednio zapadł wyrok skazujący na podstawie niniejszej ustawy.
Art. 64. 1. Sąd, udzielając podmiotowi zbiorowemu zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, orzeka:
1) tytułem kary pieniężnej kwotę uiszczoną przez podmiot zbiorowy;
2) tytułem obowiązku naprawienia szkody kwotę uiszczoną przez podmiot zbiorowy;
3) przepadek mienia lub korzyści majątkowych tylko w takich granicach, w jakich podmiot zbiorowy wyraził na to zgodę, a w razie niemożności ich złożenia – uiścił ich równowartość pieniężną.
2. Prawomocny wyrok o zezwoleniu na dobrowolne podanie się odpowiedzialności nie podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Karnego.
Rozdział 8
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 65. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, z późn. zm.[6])) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4772 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Uznając wypowiedzenie umowy o pracę za bezskuteczne lub orzekając o przywróceniu do pracy, sąd na wniosek pracownika może w wyroku nałożyć na pracodawcę obowiązek dalszego zatrudniania pracownika do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy.”;
2) po art. 755 dodaje się art. 7551 w brzmieniu:
„Art. 7551. § 1. W sprawach z zakresu prawa pracy, w których pracownik podlegający szczególnej ochronie przed rozwiązaniem stosunku pracy za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia dochodzi roszczenia o uznanie wypowiedzenia stosunku pracy za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy, sąd na wniosek uprawnionego może na każdym etapie postępowania udzielić zabezpieczenia poprzez nakazanie dalszego zatrudniania go przez pracodawcę do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. W sprawach tych podstawą zabezpieczenia jest jedynie uprawdopodobnienie istnienia roszczenia. Udzielenia zabezpieczenia sąd może odmówić wyłącznie wtedy, gdy roszczenie jest mało prawdopodobne. Sąd uchyla postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia, o ile obowiązany wykaże wysokie prawdopodobieństwo bezzasadności roszczenia.
§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1, sąd nadaje klauzulę wykonalności i doręcza obowiązanemu postanowienie z urzędu.
§ 3. Przepis art. 7562 stosuje się odpowiednio.”.
Art. 66. W ustawie z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 986 i 1544) w art. 21a po pkt 4 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 5 w brzmieniu:
„5) w odniesieniu do podmiotów podlegających wpisowi lub wpisanych do Rejestru – informacje o orzeczonych wobec tych podmiotów karach, o których mowa w art. 15 pkt 2 ustawy z dnia … o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U. poz. …), środkach, o których mowa w art. 16 pkt 2–6 i 11 tej ustawy, zarządzie przymusowym, o którym mowa w art. 56 tej ustawy, oraz środkach zapobiegawczych, o których mowa w art. 57 tej ustawy.”.
Art. 67. W ustawie z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1218 i 1544) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. W Rejestrze gromadzi się również dane o podmiotach zbiorowych, wobec których prawomocnie orzeczono karę, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia … o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U. poz. …), lub środek, o którym mowa w art. 16 tej ustawy.”;
2) w art. 4 w ust. 1 w pkt 6 lit. c otrzymuje brzmienie:
„c) podmiotów zbiorowych, jeżeli czyn zabroniony stanowiący podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego został popełniony na szkodę interesów finansowych Wspólnot Europejskich;”;
3) w art. 12:
a) w ust. 1a pkt 4–5a otrzymują brzmienie:
„4) orzeczoną karę, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia … o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, lub środek, o którym mowa w art. 16 tej ustawy;
5) kwalifikację prawną czynu zabronionego stanowiącego podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego;
5a) informację, że czyn zabroniony stanowiący podstawę odpowiedzialności podmiotu zbiorowego został popełniony na szkodę interesów finansowych Wspólnot Europejskich;”,
b) w ust. 2a pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„1) wykonaniu kary, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia … o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, lub środka, o którym mowa w art. 16 tej ustawy;
2) zatarciu orzeczenia stwierdzającego odpowiedzialność podmiotu zbiorowego za czyn zabroniony pod groźbą kary w drodze ułaskawienia;”;
4) w art. 13 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
„4) kart rejestracyjnych i zawiadomień, zawierających informacje o podmiotach zbiorowych podlegających odpowiedzialności na podstawie przepisów rozdziału 2 ustawy z dnia … o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary.”;
5) w art. 14 w ust. 1 po pkt 5 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 6 w brzmieniu:
„6) likwidacji podmiotu zbiorowego.”.
Art. 68. W ustawie z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1577 oraz z 2018 r. poz. 398, 650, 1544, 2219 i 2244) w art. 18 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Nie może być członkiem zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej, likwidatorem albo prokurentem osoba, która została skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwa określone w art. 229–230a i w przepisach rozdziałów XXXIII–XXXVII Kodeksu karnego oraz w art. 585, art. 587, art. 590 i art. 591 ustawy.”.
Art. 69. W ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2018 r. poz. 799, z późn. zm.[7])) w art. 401 w ust. 7 pkt 14 otrzymuje brzmienie:
„14) wpływy z nawiązek orzekanych na podstawie:
a) art. 47 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600 i 2077),
b) art. 25 ust. 3 ustawy z dnia … o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U. poz. …).”.
Art. 70. W ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1986 i 2215) w art. 24 w ust. 1 pkt 21 otrzymuje brzmienie:
„21) wykonawcę będącego podmiotem zbiorowym, wobec którego sąd orzekł zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na podstawie ustawy z dnia … o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U. poz. …);”.
Art. 71. W ustawie z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. poz. 1920 oraz z 2018 r. poz. 1669 i 1693) w art. 32 w ust. 1 pkt 9 otrzymuje brzmienie:
„9) będącego podmiotem zbiorowym, wobec którego sąd orzekł zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na podstawie ustawy z dnia … o odpowiedzialności karnej podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U. poz. …);”.
Rozdział 9
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 72. 1. Do odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione, o których mowa w art. 16 ustawy uchylanej w art. 74, popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy wprowadzane niniejszą ustawą pod warunkiem równoczesnego spełnienia przesłanek odpowiedzialności określonych w art. 3 ustawy uchylanej w art. 74. Jeżeli jednak przepisy ustawy uchylanej w art. 74 są względniejsze dla podmiotu zbiorowego, stosuje się te przepisy z wyjątkiem art. 4 ustawy uchylanej.
2. Przepisu ust. 1 zdanie drugie nie stosuje się do odpowiedzialności finansowej i odszkodowawczej podmiotów zbiorowych, określonej w art. 9 i 10 niniejszej ustawy. Do odpowiedzialności finansowej i odszkodowawczej podmiotu zbiorowego w związku z czynami zabronionymi popełnionymi przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy wprowadzane niniejszą ustawą. Postępowania wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy na podstawie ustawy uchylanej w art. 74 toczą się na podstawie tej ustawy do prawomocnego zakończenia postępowania.
Art. 73. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 12 ust. 3 i art. 21 ustawy zmienianej w art. 67 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 12 ust. 3 i art. 21 ustawy zmienianej w art. 67, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 74. Traci moc ustawa z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary (Dz. U. z 2018 r. poz. 703 i 1277).
Art. 75. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
[1]) Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, ustawę z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, ustawę z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym, ustawę z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych, ustawę z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, ustawę z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych oraz ustawę z dnia 21 października 2016 r. o umowie koncesji na roboty budowlane lub usługi.
2) Niniejsza ustawa w zakresie swojej regulacji wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne (Dz. Urz. UE L 328 z 06.12.2008, str. 28), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar, zastępującą decyzję ramową Rady 2002/629/WSiSW (Dz. Urz. UE L 101 z 15.04.2011, str. 1), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/93/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej, zastępującą decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW (Dz. Urz. UE L 335 z 17.12.2011, str. 1), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/40/UE z dnia 12 sierpnia 2013 r. dotyczącą ataków na systemy informatyczne i zastępującą decyzję ramową Rady 2005/222/WSiSW (Dz. Urz. UE L 218 z 14.08.2013, str. 8), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/57/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie sankcji karnych za nadużycia na rynku (dyrektywa w sprawie nadużyć na rynku) (Dz. Urz. UE L 173 z 12.06.2014, str. 179), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/62/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie prawnokarnych środków ochrony euro i innych walut przed fałszowaniem, zastępującą decyzję ramową Rady 2000/383/WSiSW (Dz. Urz. UE L 151 z 21.05.2014, str. 1), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/541/UE z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie zwalczania terroryzmu i zastępującą decyzję ramową Rady 2002/475/WSiSW oraz zmieniającą decyzję Rady 2005/671/WSiSW (Dz. Urz. UE L 88 z 31.03.2017, str. 6–21) i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1371/UE z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz. Urz. UE L 198 z 28.07.2017, str. 29).
[3]) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1000, 1076, 1608, 1629, 2215, 2244, 2245, 2377 i 2432.
[4]) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1356, 1479, 1564, 1590, 1592, 1648, 1722, 2161 i 2533.
[5]) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1467, 1499, 1544, 1629, 1637, 1693, 2385 i 2432.
[6]) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2018 r. poz. 1467, 1499, 1544, 1629, 1637, 1693, 2385 i 2432.
[7]) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. poz. 1356, 1479, 1564, 1590, 1592, 1648,1722, 2161 i 2533.